" Πριν ανακαλυψω την αληθεια, λυπομουνα πολυ που φαινομουν γελοιος. Και δεν φαινομουν μοναχα: ημουν. Υπηρξα παντα τετοιος, το ξερω αυτο απο τοτε που αρχισα να σκεφτομαι, το ηξερα ισως σαν ημουν εφτα χρονων, το ηξερα πριν παγω στο σκολειο. Στο Πανεπιστημιο, οσο πιοτερο σπουδαζα, τοσο καθαρωτερα ενοιωθα πως ημουν γελοιος. Μπορω να πω οτι οι πανεπιστημιακες μου σπουδες ειχαν το μονο αποτελεσμα να με πεισουν επιστημονικωτατα πως ημουν γελοιος, παρεχοντας με καθε χρονο κι ενα νεο επιχειρημα. Και αργοτερα στη ζωη, τα πραγματα ολο και περισσοτερο μου το απεδειχναν. Καθε χρονο μεγαλωνε και στερεωνοταν μεσα μου η συναισθηση της γελοιοτητος μου σε ολα. Παντου και παντα με κοροιδευαν' μα κανενας δεν ηξερε, δεν μαντευε οτι αν υπηρχε στον κοσμο ενας ανθρωπος πεπεισμενος για τη γελοιοτητα του, αυτος ημουν εγω. Κανεις ομως δεν το καταλαβε, κι αυτο μ' εξευτελιζε περισσοτερο απ' ολα. Ως τοσο ηταν σφαλμα μου. Ειχα παντα τοσο εγωισμο, που ποτε, για τιποτε στον κοσμο, δε θα συμφωνησω με κανενα, πως ημουν ενας γελοιος ανθρωπος. "
( απ' το διηγημα του Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ", μτφ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΗΜΗΡΙΩΤΗ, ακριβης ανατυπωση της πρωτης εκδοσης του 1926 της εκδοτικης εταιρειας " ΑΝΑΤΟΛΗ " )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου