Ειμαι ο ταξιδευτης ενος αιωνιου ταξιδιου, (σιμωσετε ολοι εδω ν' ακουστε !)
Τα συμβολα μου ειν' ενα πανωφορι αδιαβροχο, ποδηματα γερα κ' ενα ραβδι κομμενο απο το δασο,
Κανενας απ' τους φιλους μου δεν ειναι θρονιασμενος σε θρονι,
Δεν εχω εγω μητε θρονι, μητε εκκλησια, μητε φιλοσοφια,
Δεν οδηγαω κανεναν ανθρωπο σε δειπνα, βιβλιοθηκες, η χρηματιστηρια,
Μα ολους σας, αντρες και γυναικες, σας παιρνω και σας οδηγαω σε καποιο βουναλακι.
Σας αγκαλιαζω με τ' αριστερο μου χερι απ' το κορμι,
Και σκωνω το δεξι μου και σας δειχνω των ηπειρων τα τοπια και το δημοσιο δρομο.
Και μητε εγω, μητε κανενας αλλος ημπορει να διατρεξει αυτο το δρομο, αντις για σενα,
Μα πρεπει ατος σου εσυ να τονε κανεις.
Δεν ειναι μακρυνος, ουτε δυο βηματα δεν ειναι,
Κ' ισως και να τονε περνας κι αφοντας εγεννηθηκες, με διχως να το ξερεις,
Κ' ισως να βρισκεται παντου και στα νερα και στις στεριες και σ' ολα.
( ΟΥΩΛΤ ΟΥΙΤΜΑΝ, αποσπασμα απο: " Το Τραγουδι του Εαυτου μου ", συλλ. "ΦΥΛΛΑ ΧΛΟΗΣ ", μτφ. ΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, εκδ. Μ. ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣ & Σια, σειρα: " Εκλεκτα" βιβλια της τσεπης, Αθηνα )
