... Η ναυμαχια του Ναβαρινου (του Louis Ambroise Garneray)" Η νικη των Συμμαχων στο Ναβαρινο χαιρετισθηκε με μεγαλο ενθουσιασμο απο τους Ρωσους και με καποια ανησυχια απο τους Γαλλους. Η Βρετανικη Κυβερνηση υποδεχτηκε ψυχρα την ειδηση, θεωρησε σχεδον ατιμωτικη τη νικη, και μεσα στην αμηχανια της δεν ηξερε σε ποιον να καταλογισει ευθυνες, στον Καννινγκ η στον Κοδρινγκτον. Ο Ουελινγκτον ειπε αργοτερα οτι η ολη πολιτικη του Καννινγκ απεναντι στο ελληνικο θεμα επρεπε να ειχε αναχαιτισθει στα πρωτα της σταδια, [...]. Στην αρχη, επικρατουσε η αποψη πως ο Κοδρινγκτον ειχε υπερβει τις εντολες που ειχε λαβει. Δεν ηταν, ωστοσο, ευκολο να ασκηθει διωξη εναντιον του Αγγλου ναυαρχου, εφοσον η κυριοτερη πηγη των πληροφοριων σχετικα με το τι ειχε συμβει ηταν η προσωπικη του μαρτυρια. [...]. Ο Κοδρινγκτον εδωσε την εντυπωση οτι δεν περιμενε να ξεσπασουν εχθροπραξιες. Απο την αλλη μερια ομως, σ' ενα γραμμα του προς τη Λαιδη Κοδρινγκτον, γραμμενο πριν απο τη ναυμαχια, ο Αγγλος ναυαρχος εκφραζει την πεποιθηση οτι θα επακολουθησει μαχη. [ ...]. Ο Κοδρινγκτον εξαλλου, δεν ανεχοταν τους διπλωματικους ελιγμους, δε συμπαθουσε τους πολιτικους, συμπονουσε τους σκλαβωμενους Ελληνες και ηταν προικισμενος με μεγαλο θαρρος και τολμη. [ ...].
( του DOUGLAS DAKIN, δειτε προηγουμενη αναρτηση )
