"ΛΕΝΕ πως ο ποιητης πλαθει με τη φαντασια του τον ανθρωπο, πασχιζει συνεχως να γεφυρωσει το χασμα αναμεσα στο γραμμα και το αισθημα, αναμεσα στην εμπειρια του αναγνωστη και τη δικη του εμπειρια. Κι αν κατι επιδιωκει, ειναι η διεισδυση στην ψυχη του εθελοντη αναγνωστη που δεν εχει το χρονο ουτε ομως και το ταλεντο για αλλου ειδους βαθυτερες αναζητησεις. Παρ' ολα αυτα αφουγκραζεται τις παρεκκλισεις της κοινωνιας, στην οποια ζει και διεκδικει την αλλαγη της.
Πολλες φορες η ποιηση, σε καιρους ανατρεπτικους, συμβαλλει στην εμψυχωση ενος λαου που εχει εγκλωβιστει σε μεγαλα αδιεξοδα, για να θυμηθουμε τον Διονυσιο Σολωμο που συνδυαζε τον αναγκαιο για την εποχη εθνικισμο με τον ρομαντισμο, τον Παλαμα αργοτερα και στη συνεχεια τον Σεφερη και τον Ελυτη. Και ειναι ο ποιητης που αναλαμβανει να συνδεσει το παρελθον με το μελλον, στοχευοντας συνειδητα στο να διατηρηθει υψηλα το ηθικο ενος βασανισμενου λαου. Ενα τετοιο ρολο οραματιζεται* για τον εαυτο του ο Παλαιστινιος ποιητης Mahmood Darwish, ο οποιος σημερα, επιστρεφει στη γη της Παλαιστινης, δηλωνοντας τρελος απο ελπιδα.
ΕΛΠΙΔΑ για τη δημιουργια μιας πατριδας και την ειρηνικη συνυπαρξη των Παλαιστινιων με τους Ισραηλινους, ελπιδα για τα παιδια που γεννιουνται στα χαμοσπιτα της Γαζας, που αναζητουν διεξοδους ζωης σε θρησκευτικους παροξυσμους και που πολλες φορες πεφτουν θυματα ακραιου φονταμενταλισμου. Σε μια συνεντευξη-ποταμο στο γαλλικο περιοδικο Nouvel Observateur ο Mahmood Darwish μιλαει για τα 27 χρονια εξοριας και την επιστροφη του στη Μεση Ανατολη, εκει οπου ο ποιητης δυσκολα ξεφευγει απο τις θρησκευτικες νορμες, παροτι γνωριζει οτι η ποιηση ειναι εξ ορισμου το παραθυρο και η επιβεβαιωση της διαφορετικοτητας των ανθρωπων. Ο Darwish μιλαει επισης για τη συλλογικη τρελα που κατακλυζει τη γη του, την αντιδραστικη θεση των θρησκευτικων ομαδων που αρνουνται οποιαδηποτε εξελιξη, για τη λαχταρα πολλων Παλαιστινιων να υμνησουν μαζι του την ομορφια της ζωης. 'Ειναι σχημα οξυμωρο για μια χωρα που εχει ακρωτηριαστει, λεηλατηθει και οπου οι ανθρωποι ζουν στο περιθωριο της παγκοσμιας κοινωνιας. Αλλα ειναι μορφη αντιστασης να γραφεις ποιηματα για την αγαπη, ζωντας σε συνθηκες κατοχης'. Επιμενει δε οτι γραφει σε κατασταση χαρας και αν σε κατι στοχευει, δεν ειναι να επιβιωνει απλα, αλλα να βιωνει καθε στιγμη υπο οποιεσδηποτε συνθηκες. Αυτη την αναγκη της επιβιωσης την εζησε πολυ προσφατα, σε φιλολογικη βραδια στη Ραμαλα, οπου οι πανεπιστημιακοι που βρισκονταν στην αιθουσα του ζητουσαν να διαβασει ποιηματα για την αγαπη. Κι οταν ξεκινησε να απαγγελει, γυναικες και ανδρες σηκωθηκαν και για μια ωρα λικνιζονταν, δηλωνοντας με τροπο παραστατικο οτι η κατοχη δεν εχει διαβρωσει τον ανθρωπισμο τους. [... ] "
* να σημειωθει οτι ο ποιητης δεν ζει πλεον.
( της ΡΙΤΣΑΣ ΜΑΣΟΥΡΑ, απο τη τακτικη της στηλη στην εφημ.
" Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ " της 5-2-06 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου