ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΒΗΡΥΤΟΥ

Η συντροφια μας απλωμενη φλυαρουσε

στον καναπε και δυο μεγαλες πολυθρονες

γυρω μας κι αλλοι, χαριεστατοι και νουνεχεις,

στο χερι ενα Μαρτελ, και, προπαντος, αρτιμελεις.

Εμεις οι δυο μετρουσαμε το αναστημα μας στο παρον

αν και αμφιβαλαμε για το καταλληλον της στιγμης

- θα 'ταν καλυτερα, ισως, το "εμεις κι εμεις"

αλλου - στους Εμμαους, η κατα φαραγγα Αιλων ;

Ωστοσο κυλησε ευχαριστα η βραδια μας

με συζητησεις φρονιμες, στοχαστικες

- αραγε η βραδια αυτη ηταν στο προγραμμα ; -

Ομως το χθες παντοτε συμψηφιζεται στο χθες'

αλλωστε αυτο, μονο το μελλον θα το κρινει

κανεις δεν ξερει, μητε συ, μητε κι εγω

γι' αυτο τα δαχτυλα μας λιγο αντισταθηκανε

οταν στην πορτα σφιξαμε τοσο θερμα το χερι.

( του ΖΑΧΑΡΙΑ ΒΟΛΙΚΑ )

σηm. του blogger :

το ποιημα αυτο εμπνευστηκε ο ποιητης, απο ενα ταξειδι του στη Βηρυτο, συμμετεχοντας σε μια αποστολη, νεος γιατρος-νευροχειρουργος τοτε, εθελοντων, ελληνων και ελληνιδων, γιατρων για την παροχη των ιατρικων υπηρεσιων τους, στους εχοντες αναγκη χιλιαδες παλαιστινιους τραυματιες των προσφυγικων καταυλισμων ΣΑΜΠΡΑ και ΣΑΤΙΛΑ( 15-9-1982), κατα την διαρκεια της ισραηλινης εισβολης στον Λιβανο. Η αποστολη πραγματοποιηθηκε κατοπιν επειγοντος αιτηματος για ιατρικη βοηθεια απο την Ο.Α.Π. και υπο την αιγιδα της Οργανωσης Μπερτραντ Ρασσελ για την Υφεση, τον Αφοπλισμο και την Ειρηνη.

Την μεταβαση του αυτη στο πολεμικο μετωπο ο ποιητης εμπιστευτηκε, τοτε, σε μενα με την παρακληση να μην πω τιποτα στους γονεις του, παρα μονον σε περιπτωση που, ο μη γενοιτο, δεν γυριζε πισω. Τηρησε, οσο οι συνθηκες το επετρεπαν, μαζι μου συνεχη επαφη, σε ολη την διαρκεια της παραμονης του στη Βηρυτο και μολις, στην επιστροφη του μεσω Δαμασκου, πατησε το ποδι του στο αεροδρομιο Αθηνων, μου τηλεφωνησε και συναντηθηκαμε αμεσως. Κατα την συναντηση μας, μου περιεγραψε την ολη κατασταση και την τραγικοτητα της. Τα γεγονοτα αυτα αποτυπωθηκαν, στη συνεχεια, σε ειδικη εκθεση της ομαδας των εθελοντων η οποια, με πολλες αλλες εκθεσεις, δημοσιευθηκε σε ειδικη εκδοση του Ιδρυματος Μπερτραντ Ρασσελ και κυκλοφορησε διεθνως.

Ο ιδιος, με την σεμνοτητα που τον διακρινει, δεν αναφερεται, σχεδον ποτε, σε τετοιες του δραστηριοτητες!

Πηρα την ευθυνη, οντας παιδικοι φιλοι και συμμαθητες στο Δημοτικο και το Γυμνασιο κι ακομη φιλοι μεχρι τωρα, να παραθεσω αυτο το σημειωμα χωρις την αδεια του. Ελπιζω οτι θα μου το συγχωρησει οταν μεθαυριο που θα συναντηθουμε ολοι οι επιζωντες συμμαθητες για να γιορτασουμε τα 50 χρονια της αποφοιτησης μας απο το Γυμνασιο, θα του το πω!

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ Σ' ΕΝΑΝ

- ΝΕΟ ΦΙΛΟ, ΑΡΚΕΤΑ ΝΕΩΤΕΡΟ, ΑΠΟΦΟΙΤΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ -

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ, ΚΑΘΗΓΗΤΗ Μ.Ε.,

ΤΟΝ ΔΗΜ. ΣΠ.

για να του θυμιζει...