μοναχικος καβαλαρης

Οι στιχοι : σαν τα παιδια !
Μεσα στα σπλαχνα μεγαλωνουν,
με μυστικους θορυβους,
πονανε μεσα μας,
αρρωσταινουν,
παιρνουν απροσμενα τ' αναστημα τους,
μια μερα σηκωνουνε κεφαλι
εναντια σε σενα που τους γεννησες -
οσο να φυγουν καποτε οριστικα
και να μην ειναι πια δ ι κ ο ι σ ο υ μονο...

( του ΤΙΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ, " Οι Στιχοι " )



Ξεριζωνω τις λεξεις μια-μια
απ' το λαρυγγι μου...
Αν σταζουν αιμα
τυλιξ' τες στο μαντηλι σου
τυλιξ' τες με μπαμπακι -
η παλι πιασε τες με τη λαβιδα
και πες :
Ε τ σ ι τ α λ ε ε ι -
γ ι α ε ν τ υ π ω σ η...
Κανε επιτελους ο,τι θες.
Ομως δε φτανει πια η σιωπη,
δε φτανουν πια τα λογια...
Ξεριζωνω μια-μια σκετες λεξεις
και σου τις στελνω...

( του ΤΙΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ, " Μονολογος " )


(... στην Αιμιλια Β. )

... walking by myself...