Και τοτε ποιος θρηνος στο στομα της πυροστιας,
ενα βραδυ ατελειωτων βροχων που προχωρουσαν προς την πολη,
αναδευε την καρδια μου, οταν στην πολη χτυπουσαν χαρμοσυνα
οι καμπανες για την Γεννα του Ημιθεου;
Απο μια παμφωτη εξορια - πιο μακρινη κιολας απο την καταιγιδα που πλαταγιζει - Κυριε, πως να κρατηθω στον ισιο δρομο που μου εδωσες;
Αραγε θα με αφησεις μοναχο σε αυτη τη παραζαλη της νυχτιας;
Μ' εθρεψες για μια ακομη μερα με το αλατι της μοναξιας Σου,
εμενα που σταθηκα μαρτυρας της τραγικης Σου σιωπης,
της σκιας και του υπερτατου μεγαλειου της θυσιας Σου;
Ετσι ενω θρηνουσες μεσα στην απελπισια του αγριου ζοφου
πανω στο Σταυρο Σου, τη στιγμη που επικαλεισο τον Πατερα Σου,
ανοιξες τη ΓΡΑΦΗ και εσυρες τα ματωβαμμενα Σου δαχτυλα
αναμεσα στις προφητειες -
επειτα με το βλεμμα προσηλωμενο στην απεραντοσυνη του υψους Σου,
περιμενες την ωρα της αναχωρησης,
το σηκωμα του μεγαλου ανεμου που θα Σε ξεκολλουσε απο την Πετρα,
σαν τυφωνας, διχοτομωντας τα νεφη.
Εμπρος στην αγωνια της λυτρωσης σου,
το χερι υψωμενο,
συμβολικο οραμα ελπιδας και παρηγορης υποσχεσης,
να ευλογει πιστους και απιστους, εντελομενος αυτοις με Θεια εξ' υψιστων φωνη:
" Μην απωλεσθειτε - Αναμεινατε με - Θα Ξαναγεννηθω "
( ευγενικη προσφορα της ΕΙΡΗΝΗΣ ΦΑΝΙΑ - ΠΑΠΙΔΑ , ποιητριας, δημοσιογραφου )
- ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ, ΕΙΡΗΝΗ !
Κ Α Λ Α Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α Σ Ε Ο Λ Ο Υ Σ !
