ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Ι.
" Αν το δεσιμο των μαζων στο κοινοβουλευτικο παιχνιδι και στη διαμαχη των κοινοβουλευτικων κομματων μεταξυ τους αποδειχνεται σα μεσο της ειρηνευσης , η τεχνικη αυτη μπορει απο το αλλο μερος να αποτυχει εντελως εξαιτιας της πραγματικης οικονομικης καταστασης των μαζων. Ευνοικα επιδρα μια ανθηρη οικονομικη κατασταση, οταν η καταναλωτικη υπερτροφια κανει να ξεχνιουνται οι συνθηκες παραγωγης και η πληρης απασχοληση αποκρυπτει την ανασφαλεια της εργατικης ταξης."
ΙΙ.
" Η αλλοτριωση και η ολιγαρχικοποιηση οριζουν η μια την αλλη. Δημιουργουν μια ιδιαιτερη κατασταση της συνειδησης που επιβεβαιωνει τον κρατικο, δηθεν ανεξαρτητο απο ομαδες χαρακτηρα των κομματων. Οσο πιο αυτονομα μπορει να εμφανιστει η ηγεσια ενος κομματος απεναντι στα μελη, και αυτο σημαινει:
οσο πιο δ ι α χ ω ρ ι σ μ ε ν η ειναι η θεση της απεναντι στις μαζες, τοσο πιο ευκολα καταφερνει να σφετεριστει ενα γενικο χαρακτηρα. [... ]. "
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
" Ετσι το κρατος της καταστασης αναγκης εμφανιζεται σα συνεχεια και επιστεγασμα του κρατους της ευημεριας, κατα κανενα τροπο σαν αρνηση του. Η κατασταση αναγκης κηρυσσεται για να σωθει η ευημερια (η δομικη σταθμη της κοινωνικα μοιρασμενης ευημεριας), σε περιπτωση που < μη λογικες > και αυτο σημαινει στην ουσια τους προλεταρικες και προλεταρικοποιημενες μαζες απειλουν με ψηλες απαιτησεις την κοινωνικη ισοπεδωση' η που - περιφρονωντας τους κανονες και εχοντας γνωση οτι δεν εκπροσωπουνται αρκετα στο συστημα αντιπροσωπευσης - εν οψει των ανωμαλιων στη διανομη και της συγκεκριμενα αισθητης σ' αυτες ανορθολογικοτητας της γενικης διαδικασιας θετουν το ερωτημα για τις συνθηκες της παραγωγης εξωκοινοβουλευτικα. Επειδη η κοινωνικη ειρηνευση εχει ακριβως το σκοπο να απωθει απο τη συνειδηση το ερωτημα για την παραγωγη, η κρατικη πραγματοποιηση της ειρηνης πιστοποιειται (και δρα αποτελεσματικα) στην πραγματοποιηση της ταξης. Αυτο σημαινει ομως τελικα οτι το κρατος της καταστασης αναγκης δεν καταστρεφει κατα κανεναν τροπο το συνταγματικο κρατος παρα επισφραγιζει μονο το μετασχηματισμο του. "
Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
" Αν το κοινο παραπονειται μερικες φορες για την <αδυναμια> του κοινοβουλιου απεναντι στον εκτελεστικο μηχανισμο, η των κομματων απεναντι στους συνδεσμους, ξεχναει να ρωτησει αν αυτη η αδυναμια δεν ειναι συστατικο στοιχειο και εγγυηση του συστηματος δυναμης, στην ενισχυση του οποιου αυτο, το κοινο, συμβαλλει με την αμνησια του. "
Η ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
" Μια θεμελιακα αντιπολιτευτικη οργανωση που στρεφεται εναντια στις προστατευομενες απο το κρατος δομες και εναντια σε καθε ειδος ολιγαρχικου μετασχηματισμου, ενοχλει το συστημα και μπορει αναλογα με τις περιστασεις να το καταστρεψει. Αν εξαπλωθει και γινει πραγματικη δυναμη, χανεται η εγγυηση για εναν απο τους βασικους ορους υπαρξης του πολιτικου κρατους: για την αποπολιτικοποιηση των μαζων. Οι μαζες μπορουν βεβαια απο μονες τους να αναγνωρισουν οτι καταπιεζονται και να εξεγερθουν αυθορμητα. [... ]. Μονο το οργανωμενο Οχι σπαζει τα δεσμα της κρατικοαστικης - κοινοβουλευτικης ισοπεδωσης και μπορει να επεκτεινει παλι την ηγετικη συγκρουση σε συγκρουση εξουσιας. Αν με την αλληλεπιδραση αναμεσα στον αυθορμητισμο των μαζων και την οργανωση της συνειδησης το πολιτικο κρατος κλονιζεται, σταθεροποιειται αντιθετα, οταν η αντιπολιτευση αποβαλλει το θεμελιακο χαρακτηρα της και συνταγματοποιειται. [... ]. "
( του ΓΙΟΧΑΝΕΣ ΑΝΙΟΛΙ - καθηγητη πολιτειολογιας, αποσπασματα απο το βιβλιο του " Ο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ", μτφ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΜΒΑΛΗ, εκδ. " ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ", αθηνα 1972 )
