Αποψε, για ευκολια, σκεφτηκα να φαω κανενα χαμπουργκερ. Κι ετσι πηγα στο συνηθισμενο ταχυ-μπιφτεκαδικο.
Οι πελατες λιγοι, οχι οπως αλλες φορες. Τα προσωπα τους συννεφιασμενα και η ατμοσφαιρα κρυα, οπως και ο καιρος σημερα. Με τετοιο καιρο δεν μπορεις και να καθισεις εξω, να καπνισεις και κανενα τσιγαρο.
Ευτυχως που στ' αυτοκινητο μου, σπανια μπαινουν παιδια κατω απο δωδεκα χρονων.
Παραγγειλα ενα σπεσιαλ, γεμισα κι ενα μπωλ με διαφορες σαλατες και περιμενα να ετοιμαστει το χαμπουργκερ. Τα προσωπα των τριων υπαλληλων και της κοπελιας στο ταμειο δεν φαινονταν χαρουμενα, οπως αλλες φορες. Μολις ηρθε το σπεσιαλ, πηρα κι ενα μικρο ποτηρι κοκα, πληρωσα, πηρα τον δισκο ανα χειρας και καθισα σ' ενα τραπεζακι.
Ξεκιναω να τρωω και, μολις βαζω στο στομα τη πρωτη μπουκια απ' το μπιφτεκι, μου φανηκε πολυ διαφορετικο απ' τις αλλες φορες. Κακοψημενο κι ανοστο. Και η σαλατα, κι αυτη της κακιας ωρας. Μονο η κοκα ειχε την ιδια γευση.
Φαινεται πως ο... μπιφτεκας εχασε το κεφι του. Η οικονομικη δυσπραγια, βλεπεις, κρατα το κοσμο μεσα. Τα εσοδα... πεφτουν. Το μελλον της... επιχειρησης οχι ευοιωνο... μπηκαμε και στον χειμωνα.
Κακα μαντατα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου