" Βασιλακη", μου ειπε η Ελιζα μπροστα στον τρελα ερωτευμενο φιλο της και γνωστο μου προσωπο, "δεν προκειται ποτε μα ποτε στη ζωη μου να ξαναγαπησω".
Ηταν η πρωτη φορα που βρεθηκα τυχαιως μαζι τους σ' ενα καφε-μπαρ της οδου Πανεπιστημιου και τη γνωρισα.
Ηταν μια λαμπερη και ακτινοβολα ομορφια. Μια κοπελα πολυ σικ ντυμενη, αρκετα μορφωμενη, με μακρια μαυρα μαλλια, με ματια εκφραστικα μεγαλα και μαυρα σαν της νυχτας το σκοταδι και ειχε περιπου την ιδια ηλικια με μενα, γυρω στα εικοσι χρονια το 1938.
Ο φιλος της και γνωστος μου ηταν παθολογικα ερωτευμενος μαζι της, δεν μπορουσε ν' αρθρωσει λεξη, μπερδευοταν η γλωσσα του, ξεροκαταπινε, ετρεμε μπροστα της, ειχε χασει τον εαυτο του.
"Σηκω να φυγεις χρυσε μου", του ειπε εκεινη, "τι περιμενεις, ελεημοσυνη να σου δωσω; Σου ειπα, δεν προκειται ποτε να ξαναγαπησω. Τον βλεπω μπροστα μου, με τρομαζει. Τον πονεσα, τον εκλαψα και τωρα που τον εχασα ειναι παλι δικος μου... ". "Με συγχωρεις πολυ, Βασιλακη", ειπε ακομα, "ασφαλως δεν περιμενες να βρεθεις μπροστα σε τετοια εκπληξη. Μου φαινεσαι σαν να μελαγχολησες λιγακι, ε";
Πριν μας αποχαιρετησει εβγαλε απ' το τσαντακι της μολυβι, κατι εγραψε σ' ενα χαρτι και μου ειπε: " Σε παρακαλω, παρε αυτο το χαρτακι". Υστερα απο λιγο αποχαιρετησα κι' εγω το γνωστο μου προσωπο που ηταν σχεδον μπρουμυτα πεσμενος στο τραπεζακι με τις παλαμες του στους κροταφους, απαρηγορητος.
Στο χαρτακι της ειχε γραψει την επιθυμια της να με δεχθει στο σπιτι της, καπου στην οδο Ομηρου, το απογευμα. Πραγματι, πηγα.
Ηταν ενα σπιτι αρχοντικο, σωστο παλατι. Ηταν σε πολυ καλη ψυχικη κατασταση, εξαιρετικα ευδιαθετη, γελουσε, μιλουσε διαρκως και φλυαρουσε... Φαινεται τελουσε λιγακι εν ευθυμια καθ' οτι τα ουισκακια και τα βερμουτ ηταν σερβιρισμενα και το πικαπ επαιζε παρα πολλα τραγουδια μου. " Τ' ακους", μου λεει, "αυτα τα τραγουδια σου με παρηγορουν. Σε παρακολουθω. Δεν θα φυγω ποτε απ' τη ζωη σου".
Το ιδιο βραδυ, μεσα σ' αυτον τον κλωνισμο μου και στην υπερενταση ειχα τελειωσει κιολας την περιφημη " Αρχοντισσα" * . Το μυαλο μου πηγε στον γνωστο μου και στο μαρτυριο που τραβουσε απο την αγαπη του για την Ελιζα.
Υστερα απο τοσα χρονια, οι ηχοι του τραγουδιου μου θυμιζουν τα λογια της: "Δεν θα φυγω ποτε απο τη ζωη σου". Ειναι η πρωταγωνιστρια του εργου. Πεθανε στην Κατοχη. Την εξετελεσαν επι τοπου στην οδο Σταδιου.
( απο την ειδικη εκδοση του περιοδικου "Κ" της εφημ. "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", με τιτλο 100 ΔΙΣΚΟΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΛΩΔΙΑ FM99,2, σελ. 13, αποσπασματα απο το βιβλιο του Κωστα Χατζηδουλη "ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ" - ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ, εκδ. GRAMMA- 2002 )
* του Βασιλη Τσιτσανη
