ΠΟΙΗΣΗ ΙΙ.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΛΥΨΩΣ

Το ευρυχωρο αντρο γεμιζεν απο τα κυπαρισσια

μιαν ηρεμη ευωδια,

κι απο των ξερηχων φυκιων την ακροπελαγισια

πνοην η θεια βραδια...

Ετσι, ως μπροστα της επλεχε μια κι αλληνε πλεξουδα

γιοματη και χρυση,

αργα, το ηλιοβασιλεμα, η Νυφη ορτη ετραγουδα,

και βογκαε το νησι...

Και καθως πλερια, στα πυκνα του δασου, αχτιδα να 'μπει

στο γερσιμο του ηλιου,

μεσα της ξαφνου αποκρυφος χορος φτεραει και λαμπει

σα διανεμα πουλιου,

κι απ' την ισκια ζερβοδεξα, στων μουσκλων τα βελουδα

αν ακουμπα ο κρουνος,

αγνωρη αναβρα ολογυρα σαλευει η πεταλουδα,

και κοσμος εαρινος

μ' ανεβρυτο περναει φτερο κι ανεβοκατεβαινει

στη φλογινη αστραπη

χρυσος , πρασινογαλανος , φωτια, σε μαγεμενη

διαβατικη σιωπη'

(ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, " ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ" τομος Β' , εκδ. ΙΚΑΡΟΣ - 1966 )