" [...]. Μεσα απ' αυτην την αντιφαση της εποχης μας να ειναι εποχη της πτωσης ενος πολιτισμου και να ειναι μαζι η εποχη της αυγης ενος νεου, η διανοηση, η πρωτοπορια δεν μπορουν να παραιτηθουν απο τη θεμελιακη αιτιολογια της υπαρξης τους, τη θεληση και την προσπαθεια να επηρεασουν την εξελιξη. [...]. Μαζι μ' αυτες, οι καλλιτεχνες αναζητουν ταυτοχρονα το δρομο τους. Ενα δρομο που ομολογουν προκαταβολικα πως δεν τον ξερουν και δεν τον οριζουν.
[...]. Και για να καταληξω σε μας εδω, στη μικρη μας Ελλαδα, αυτο σημαινει: να μπορεσουμε να μιλησουμε με την ελληνικη μας λαλια την παγκοσμια ανθρωπινη γλωσσα του καιρου μας, μεσα σε εναν κοσμο που γινεται ολο και πιο πολυ ενιαιος και ομοιομορφος και οπου υπαρχω σημαινει δημιουργω και αυτοθαυμαζομαι (στον
καθρεφτη των ταχα μεγαλων μου παραδοσεων) σημαινει πεθαινω.
( του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗ, " ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ " - διαλεξεις και δοκιμια, επιμελεια-εισαγωγη ΒΕΝΕΤΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ, εκδ, " ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ ", αθηνα 11/2005 )
